ΠΡΟΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ

Ένα πρωινό , πιτσιρίκα ακόμη , η μαμά μου, μου φόρεσε ένα κοντό παντελονάκι, μια μαντίλα και κάλτσες μέχρι το γόνατο. Πήγαμε σε ένα σπιτάκι, μικρό ερείπιο τότε ,αχούρι που και που τώρα. Υπήρχαν κι άλλα παιδάκια εκεί, ντυμένα με την ίδια μαντίλα , το ίδιο παντελονάκι και τις ίδια ψηλές κάλτσες . Μία κυρία με σγουρά μαλλιά , Νένα την λέγανε (ήταν η πρώτη μου αρχηγός ),μου είπε ότι από εδώ και στο εξής θα είμαι προσκοπάκι. Δεν έφερα αντίρρηση. Δεν καταλάβαινα και πολλά αλλά μου άρεσαν τα παιχνίδια και οι εκδρομές. Μια μέρα γύρω από τον ιστό της σημαίας, για την ακρίβεια πριν από 14 χρόνια, έδωσα μια υπόσχεση:
Υπόσχομαι να είμαι πιστός
Στο θεό και τη πατρίδα
Να προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη
Να βοηθώ τους γύρω μου
Και να ζω με το νόμο μας.
Πάλι δεν καταλάβαινα πολλά αλλά φαντάστηκα ότι ήταν κάτι καλό. Κι εγώ ένιωσα όμορφα εκείνη τη στιγμή . Δεν καταλάβαινα αλλά ξαφνικά με πλημμύρισαν ένα σωρό όμορφα συναισθήματα, περηφάνια, χαρά. Εκείνη τη μέρα είχαν έρθει και οι γονείς μου και με κοιτούσαν δακρυσμένοι.
14 ΧΡΟΝΙΑ μετά φοράω ακόμα , αυτή τη μπλε μαντίλα με την άσπρη ρήγα. Οι Κυριακές μου συνεχίζουν να γεμίζουν προσκοπικά τραγούδια και παιδικά χαμόγελα. Ακόμη πιστεύω σε παραμύθια και οι απόκριες δεν περιορίζονται στον μήνα Φεβρουάριο αλλά το καρναβάλι διαρκεί όλο το χρόνο. Ακόμα έχω χτυπημένα γόνατα , και ρούχα γεμάτο λάσπες και μπογιές γιατί το παιχνίδι ποτέ δεν σταματά ,άσχετα αν τα παιδικά μου ρούχα δεν μου κάνουν πια …
Θυμάμαι ακόμα την υπόσχεση που έδωσα τότε , μόνο που τώρα καταλαβαίνω πιο πολλά. Τώρα καταλαβαίνω πως αυτή η υπόσχεση ήταν ο τρόπος να τρυπώσω σε αυτή τη παρέα που λέγεται προσκοπισμός. Ήταν το μυστικό που θα με κάνει να μείνω για πάντα παιδί. Βρήκα μια οικογένεια, όχι μόνο παρέα, οικογένεια. Ποιος είπε ότι την οικογένεια δεν την επιλέγουμε; Μια οικογένεια που μου έμαθε πως η ευτυχία κρύβεται σε πράγματα απλά, όπως το να αποκτάς φίλους και να τους κάνεις να περνούν καλά. Έμαθα να συγκινούμε και να δακρύζω από χαρά και αλήθεια δεν είναι λίγες αυτές οι στιγμές. Έμαθα να έχω συνοδοιπόρους κι εδώ μέσα γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς και σπουδαίους. Γνώρισα τους φίλους μου , γνώρισα τα αδέρφια μου που κάθονται πάντα δίπλα μου, που με ακούν και με ανέχονται. Άνθρωποι που ξέρω ότι αν πέσω θα απλώσουν το χέρι για να σηκωθώ. Απόκτησα εμπειρίες μοναδικές και άλλα πολλά που θα χρειαστούν αμέτρητες σελίδες για να τα απαριθμήσω .
Κι αλήθεια δεν ξέρω αν τήρησα την υπόσχεση που έδωσα κάποτε, ξέρω όμως ότι αυτή η μαντίλα, το σορτσάκι και οι ψηλές καλτσούλες έγιναν τρόπος ζωής .
ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!!!
*αυτές ήταν λίγες σκέψεις που τόλμησα να εκμυστηρευτώ στα προσκοπάκια μου…μάλλον να εκτεθώ κατάφερα αφού δεν μπόρεσα να κρύψω για άλλη μια φορά τα δάκρυα μου …αλλά όπως είπα ήταν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για όλα όσα έζησα φορώντας τη μπλε μου μαντίλα ,παίζοντας και τραγουδώντας . Δεν είχα σκοπό να δημοσιεύσω αυτές τις σκέψεις μου αλλά το έκανα για να απαντήσω στην ερώτηση που έχω δεχθεί άπειρες φορές από φίλους και γνωστούς … «ακόμα είσαι πρόσκοπος;» Λοιπόν φίλοι μου ακόμα είμαι… και θα συνεχίσω να είμαι όσο τα πόδια μου με κρατούν όρθια. Ακόμα κι αν πάψω να φορώ τη στολή μου θα είμαι πρόσκοπος γιατί όλες αυτές οι εικόνες και όλες αυτές οι στιγμές έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα μου …έχουν περάσει στο αίμα μου και έχουν γίνει για μένα τρόπος ζωής.
ΑΛΚΥΟΝΗ –ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ