Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΤΟ ΧΑΟΣ


Ζούμε μέσα στην απόλυτη αταξία. Είναι λες και βρισκόμαστε σε ένα πολύ βρώμικο σπίτι, σαν αυτά που δείχνουν σε μια εκπομπή με τις δύο ξανθές κυρίες που καθαρίζουν τους ανοικοκύρευτους του Λονδίνου. Βρωμιά παντού, χαλασμένα τρόφιμα στο ψυγείο που έχουν μουχλιάσει, ρούχα άπλυτα πεταμένα από εδώ και από εκεί, οι αράχνες κάνουν βόλτες μαζί με τα υπόλοιπα ζιζάνια και η σκόνη έχει γίνει μόνιμη συγκάτοικος. Και εμείς τι κάνουμε; Έχουμε στείλει αίτηση στην εκπομπή και περιμένουμε να έρθουν να καθαρίσουν τα χάλια μας, για να τα ξαναβρωμίσουμε όλα από την αρχή!


Χάος στην οικονομία, στη παιδεία, στον πολιτισμό παντού! Τα ταμεία είναι άδεια, τα σχολεία υπό κατάληψη και τα μάρμαρα του Παρθενώνα έχουν ξεχαστεί γιατί τώρα κοντεύουμε να τον πουλήσουμε ολόκληρο. Κάθε πέρσι και καλύτερα! Μα που πάμε; Όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου. Γίνονται η μια λάθος κίνηση μετά την άλλη και ίσως δεν φταίνε μόνο αυτοί που κυβερνούν το καράβι που λέγεται Ελλάδα αλλά όλοι μας, γιατί όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αυτοί που τρώνε, αυτοί που κάνουν λαμογιές, αυτοί που αγανακτούν για τους λάθος λόγους, αυτοί που είναι αδιάφοροι, αυτοί που αγνοούν την κατάσταση, όλοι! Ο καθένας μας βάζουμε το λιθαράκι για ένα χειρότερο αύριο.


Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν υπάρχει σωτηρία, δεν έχω την απάντηση ακόμα μα ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα. Αν ο Έλληνας έπαυε να κοιτάει πίσω στο ένδοξο παρελθόν του με τους προγόνους του που έγραψαν ιστορία, που δημιούργησαν την έννοια του πολιτισμού και έχτισαν τον Παρθενώνα που ίσως σύντομα αναγκαστούμε να πουλήσουμε όσο όσο, αν κοιτούσε λίγο μπροστά, αν νοιαζόταν λίγο για το κοινό καλό και όχι που θα βολέψει τον πισινούλι του, αν ήμασταν περισσότερο δουλευταράδες και λιγότερο ψευτουπερήφανοι. Αν ξαναγινόμασταν αυτοί οι ένδοξοι Έλληνες, που μιλούσαν για μας από τα πέρατα του κόσμου και όχι οι φτωχοί ζητιάνοι που περιμένουν έναν πλούσιο πατρώνο να τους σώσει. Μα που πήγε η αξιοπρέπεια μας, οι αξίες μας αν είχαμε ποτέ τελικά;


Δεν αρκεί να είμαστε αγανακτισμένοι, δεν ωφελεί να βγαίνουμε στους  δρόμους και να φωνάζουμε, είναι χάσιμο χρόνου. Σαν το κογιότ του road  runner βάζουμε παγίδες και πέφτουμε οι ίδιοι μέσα. Δεν αρκεί να κατηγορούμε αυτούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Κάνε κάτι εσύ καλύτερα προτού τους κατηγορήσεις για να έχεις αποδείξεις ότι εσύ είσαι πιο άξιος, ότι μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα. Οι άχρηστοι άλλωστε δεν μπήκαν μόνοι τους στη θέση τους, εμείς τους βάλαμε με άκρως δημοκρατικές διαδικασίες, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Δημοκρατία δεν έχουμε άλλωστε;


Ζούμε σε ένα κόσμο της διαφθοράς. Όλα έχουν γίνει ένα πολιτικό παιχνίδι με τους ίδιους γνωστούς παίχτες και την ίδια γνωστή κατάληξη, ΡΟΥΑ ΜΑΤ  και το παιχνίδι λήγει άδοξα με τον βασιλιά εξορισμένο και το έδαφος πλήρως κατακτημένο. Από πολιτισμένοι άνθρωποι γινόμαστε άγρια θηρία χάρις σε αυτόν τον πολιτισμό. Τρωγόμαστε μεταξύ μας και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που τον κάναμε ζούγκλα. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο Ταρζάν είναι πιο ευτυχισμένος από εμάς!


Ωστόσο δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας, μια αναποδιά και πέφτουμε στη μιζέρια και στην απελπισία. Όπως όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους έτσι και το αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί. Όλο και με κάποια βαριοπούλα θα μπορέσουμε να το γκρεμίσουμε αρκεί να βάλουμε ΟΛΟΙ ένα χεράκι! (Και όχι στις τσέπες μας φυσικά…)


ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ