Η εβδομάδα των παθών μόλις έφτασε στο τέλος της. Έληξε με την Ανάσταση, του Χριστού, την Ανάσταση του καθενός μας και την ανάσταση του καημένου του αμνού στο στομαχάκι μου που με εκδικείται για το ξεκοκάλισμα που υπέστη στο πασχαλινό τραπέζι!
Πέρασε μια ακόμα μεγάλη εβδομάδα δήθεν λύτρωσης και κάθαρσης. Ακολουθώντας και φέτος τα έθιμα μας, θυμήθηκα μια ταινία που είδα πρόσφατα με την Τζούλια Ρόμπερτς, ΕΑΤ PRAY LOVE. Η πρωταγωνίστρια ανακάλυψε ότι ήταν εγκλωβισμένη σε μια ζωή που δεν την ικανοποιούσε. Ένας γάμος που την έπνιγε, μια δήθεν ζωή, λάθος επιλογές. Ένα πρωινό λοιπόν, μάζεψε τα μπογαλάκια της και ξεκίνησε ένα ταξίδι που θα έδινε λύσεις στα προβλήματα της. Η Ιταλία της έδωσε τα παραπανήσια κιλά που της είχαν στερήσει οι ανορεκτικές δίαιτες, στην Ινδία έμαθε ότι τα πάντα στη ζωή χρειάζονται πίστη και προσευχή και κατέληξε να ερωτευτεί τον λατρεμένο Χαβιέ Μπαρδεμ!
Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ. Εγκλωβισμένη ! Αυτή ήταν η ευκαιρία να διώξω το κλουβί μου. Νηστεία,κατάνηξη, προσευχή και αγάπη. Αναρωτιόμουν αν θα με βοηθούσαν αυτές οι άγιες μέρες, αν θα με οδηγούσαν στην δική μου ανάσταση. Δεν έχασα καιρό. Τη Μ. Δευτέρα άρχισα τις στερήσεις. Σοκολάτες, κρέας και γαλακτοκομικά , τα οποία φλέρταρα μόνο στις βιτρίνες, θα πρόσφεραν την κάθαρση στο στομάχι μου. Έπειτα προσευχήθηκα στο θεό να με συγχωρέσει για την αδυναμία μου να αρνηθώ το λαχταριστό κουλουράκι με τη γέμιση σοκολάτας, που συνόδευε τον καφέ μου, παρότι η απάντηση της σερβιτόρας στην ερώτηση αν το κουλουράκι ήταν νηστήσιμο ήταν ένα απολύτως ξεκάθαρο ΟΧΙ, σκέτος πειρασμός που θα απαξιούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες εφόσον θα είχα την δυνατότητα να καταβροχθίσω μια ωραιότατη σοκολατίνα. Πήγα και στην εκκλησία, σκέφτηκα ότι δεν είναι κακό να είμαι που και που καλή χριστιανή αλλά συγχύστηκα με τον παπά που ζητούσε να δώσω την αγάπη μου και τα λεφτά μου αισθήματα στο παγκάρι της εκκλησίας καθώς επίσης και με τις θεούσες της ενορίας οι οποίες αφού έκαναν τον σταυρό τους με μεγάλες, αργές και επιδεικτικές κινήσεις και τη μια μετάνοια μετά την άλλη, ώστε όλοι να θαυμάσουν την αφοσίωση τους στον Θεό, στην συνέχεια ξεχνούσαν τους χριστιανικούς τους τρόπους και τους αντικαθιστούσαν με αγένεια, κατάρες και κατινίστικα ψιθυρίσματα. Κάπως έτσι η προσευχή μου γινόταν άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στη θεϊκή κάθαρση.
Έπειτα σκέφτηκα τον άλλο δρόμο. Αγάπη! Μα ναι …αγάπα τον πλησίον σου! Αυτό ήταν! Ξέχασα τον θυμό μου και άρχισα να συγχωρώ και να αγαπώ! Ξέχασα κάτι διαφωνίες που είχα με κάποια συγγενικά μου πρόσωπα, έριξα λίγο νερό στο κρασί μου και έκανα τα στραβά μάτια σε συμπεριφορές που με ενοχλούσαν. Ναι, για μια στιγμή έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος. Προσπάθησα τουλάχιστον! Ειλικρινά προσπάθησα!
Αλλά όλα αυτά έληξαν σήμερα! Άδοξα! Μετά την νηστεία ακολούθησε ένα τραπέζι γεμάτο κρέας, τυρί και μια τούρτα σοκολατίνα με φράουλες, ξαναθυμήθηκα τις παλιές μου διενέξεις, έπαψα να προσεύχομαι και συνέχισα τη ζωή μου από εκεί που την σταμάτησα. Ο Χριστός Ανέστη αλλά μαζί με αυτόν Ανέστη και ο παλιός καλός μου εαυτός. Ίσως του χρόνου προσπαθήσω ξανά και ίσως δω το θαύμα τελικά εγώ κι όλοι εσείς που δεν το είδατε ακόμη!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ααα και ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ
