Μια μουντή μέρα του Νοέμβρη όλα γύρω μας μοιάζουν απαίσια! Οι άνθρωποι έχουν γίνει κατσούφηδες και νευρικοί (λογικό με όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας!). Ένας ηλικιωμένος μαλώνει με μια κυρία στο λεωφορείο και τραβάνε την προσοχή όλων…εγώ συνεχίζω να φορώ τα ακουστικά μου ακούγοντας καταθλιπτικά κομμάτια που ταιριάζουν με τον ουρανό και την κυρία που μαλώνει με τον ηλικιωμένο. Τα αυτοκίνητα κορνάρουν μπλοκαρισμένα στους δρόμους, το καυσαέριο κολλάει πάνω μου και αναγκάζομαι να κάνω 15 ντουζ την ημέρα με αποτέλεσμα να ξεβάφει και το χρώμα της βαφής που διαρκεί μόνο για 28 λουσίματα! Η χώρα κοντεύει να μείνει χωρίς πρωθυπουργό, εγώ δεν ξέρω αν θα λέγομαι ελληνίδα αύριο ή ακόμα χειρότερα αν θα πρέπει να ξαναθυμηθώ την δραχμή (όχι θεούλη μου ξανά το ίδιο μαρτύριο…καλά το συνηθίσαμε το Ευρώ)! Στη σχολή παρακολουθώ παθητικά τον καθηγητή που γεμάτος πάθος προσπαθεί να μας αναλύσει τις αθεϊστικές θεωρίες του Λουκρίτιου και του Επίκουρου όμως σχεδόν δεν τον ακούω γιατί ταξιδεύω νοερά κάπου αλλού. Κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, συμφωνώ με όσα δεν ακούω. Στο σπίτι κάνω ασταμάτητο ζάπινγκ αφού η τηλεόραση εκτός από τούρκικα, ειδήσεις και επαναλήψεις έχει χάσει την αίγλη της κι εγώ το ενδιαφέρον μου! Στο γραφείο βαριέμαι θανάσιμα σε σημείο να πηδάω από την χαρά μου κάθε φορά που βρίσκω την ατζέντα μου γεμάτη υποχρεώσεις και το γραφείο μου φουλ από χαρτιά!
Quelle catastrophe!
Σήμερα όμως ανάμεσα σε όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν είδα κι ένα μαγικό κόσμο! Μικρές πινελιές που σε ταξιδεύουν για λίγο μακριά από τα προβλήματα, μακριά από την κατάντια και τη μιζέρια! Το φθινόπωρο, μ΄ αρέσει να ντύνομαι σαν το κρεμμύδι και να περπατάω μέσα στο κρύο κρυμμένη πίσω από το κασκόλ μου! Η Θεσσαλονίκη είναι πιο όμορφη αυτή την εποχή κι ας μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία! Στους δρόμους ακούς τους ζητιάνους με τα ακορντεόν που σε ταξιδεύουν στο Πύργο του Άιφελ και στη πλατεία Ναυαρίνου τα πρωινά ένας άγγλος με την κιθάρα του θυμίζει κάτι από Λονδίνο. Την προηγούμενη εβδομάδα μια κοπέλα με την παρέα της του φώναξε «I love your voice…keep singing for me». Εγώ πιο άτολμη απλά τους προσπερνάω, κοντοστέκομαι λίγα δευτερόλεπτα να τους ακούσω και μετά χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω! Με τα ακουστικά πάντα στα αυτιά και έχοντας περάσει ήδη 3-4 στάσεις λεωφορείων που με βολεύουν σταματώ σε μια απίστευτη βιτρίνα που βγάζει ένα ακόμα πιο απίστευτο άρωμα! Κολλάω σχεδόν το πρόσωπο μου στο τζάμι και εύχομαι να ήμουν από τη μέσα πλευρά και να καταβροχθίσω όλα τα σοκολατένια τσουρεκάκια, και αυτά με τη γέμιση κάστανο και τα άλλα με το πορτοκαλί γλάσο και τις πλαστικές τούρτες! Αφού ξεκολλήσω από το σχεδόν διαβολικό μαγαζί παίρνω τη συγκοινωνία για το σπίτι! Και ξέρετε τι ανακαλύπτω; Πως κοντά στο μουντό γκρι του ουρανού αναδεικνύεται το χρυσοκαφέ των φύλλων που πέφτουν αργά από τα λίγα δέντρα που υπάρχουν στην πόλη και δίνουν λίγο χρώμα σε όλη αυτή τη γκρίνια και την κατσουφιά και τη μαυρίλα!
Τώρα θα μου πείτε σιγά την ανακάλυψη! Και θα απαντήσω πως κάθε τι άσχημο έχει και μια όμορφη πλευρά κι ανάμεσα σε όλη αυτή την ασχήμια αυτή ή όμορφη πλευρά μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα σε ένα κόσμο που ζητάει πολλά και δίνει λιγότερα!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!!!
ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ
