Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

SWEET NOVEMBER


Μια μουντή μέρα του Νοέμβρη όλα γύρω μας μοιάζουν απαίσια! Οι άνθρωποι έχουν γίνει κατσούφηδες και νευρικοί (λογικό με όσα συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας!). Ένας ηλικιωμένος μαλώνει με μια κυρία στο λεωφορείο και τραβάνε την προσοχή όλων…εγώ συνεχίζω να φορώ τα ακουστικά μου ακούγοντας καταθλιπτικά κομμάτια που ταιριάζουν με τον ουρανό και την κυρία που μαλώνει με τον ηλικιωμένο. Τα αυτοκίνητα κορνάρουν μπλοκαρισμένα στους δρόμους, το καυσαέριο κολλάει πάνω μου και αναγκάζομαι να κάνω 15 ντουζ την ημέρα με αποτέλεσμα να ξεβάφει και το χρώμα της βαφής που διαρκεί μόνο για 28 λουσίματα! Η χώρα κοντεύει να μείνει χωρίς πρωθυπουργό, εγώ δεν ξέρω αν θα λέγομαι ελληνίδα αύριο ή ακόμα χειρότερα αν θα πρέπει να ξαναθυμηθώ την δραχμή (όχι θεούλη μου ξανά το ίδιο μαρτύριο…καλά το συνηθίσαμε το Ευρώ)! Στη σχολή παρακολουθώ παθητικά τον καθηγητή που γεμάτος πάθος προσπαθεί να μας αναλύσει τις αθεϊστικές θεωρίες του Λουκρίτιου και του Επίκουρου  όμως σχεδόν δεν τον ακούω γιατί ταξιδεύω νοερά κάπου αλλού. Κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου, συμφωνώ με όσα δεν ακούω. Στο σπίτι κάνω ασταμάτητο ζάπινγκ αφού η τηλεόραση εκτός από τούρκικα, ειδήσεις και  επαναλήψεις έχει χάσει την αίγλη της κι εγώ το ενδιαφέρον μου! Στο γραφείο βαριέμαι θανάσιμα σε σημείο να πηδάω από την χαρά μου κάθε φορά που βρίσκω την ατζέντα μου γεμάτη υποχρεώσεις και το γραφείο μου φουλ από χαρτιά!


Quelle catastrophe!


Σήμερα όμως ανάμεσα σε όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν είδα κι ένα  μαγικό κόσμο! Μικρές πινελιές που σε ταξιδεύουν για λίγο μακριά από τα προβλήματα, μακριά από την κατάντια και τη μιζέρια! Το φθινόπωρο, μ΄ αρέσει να ντύνομαι σαν το κρεμμύδι και να περπατάω μέσα  στο κρύο κρυμμένη πίσω από το κασκόλ μου! Η Θεσσαλονίκη είναι πιο όμορφη αυτή την εποχή κι ας μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία! Στους δρόμους ακούς τους ζητιάνους με τα ακορντεόν που σε ταξιδεύουν στο Πύργο του Άιφελ και στη πλατεία Ναυαρίνου τα πρωινά ένας άγγλος με την κιθάρα του θυμίζει κάτι από Λονδίνο. Την προηγούμενη εβδομάδα μια κοπέλα με την παρέα της του φώναξε «I love your voicekeep singing for me». Εγώ πιο άτολμη απλά τους προσπερνάω, κοντοστέκομαι λίγα δευτερόλεπτα να τους ακούσω και μετά χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω! Με τα ακουστικά πάντα στα αυτιά και έχοντας περάσει ήδη 3-4 στάσεις λεωφορείων που με βολεύουν σταματώ σε μια απίστευτη βιτρίνα που βγάζει ένα ακόμα πιο απίστευτο άρωμα! Κολλάω σχεδόν το πρόσωπο μου στο τζάμι και εύχομαι να ήμουν από τη μέσα πλευρά και να καταβροχθίσω όλα τα σοκολατένια τσουρεκάκια, και αυτά με τη γέμιση κάστανο και τα άλλα με το πορτοκαλί γλάσο και τις πλαστικές τούρτες! Αφού ξεκολλήσω από το σχεδόν διαβολικό μαγαζί παίρνω τη συγκοινωνία για το σπίτι! Και ξέρετε τι ανακαλύπτω; Πως κοντά στο μουντό γκρι του ουρανού αναδεικνύεται το χρυσοκαφέ των φύλλων που πέφτουν αργά από τα λίγα δέντρα που υπάρχουν στην πόλη και δίνουν λίγο χρώμα σε όλη αυτή τη γκρίνια και την κατσουφιά και τη μαυρίλα!


Τώρα θα μου πείτε σιγά την ανακάλυψη! Και θα απαντήσω πως κάθε τι άσχημο έχει και μια όμορφη πλευρά κι ανάμεσα σε όλη αυτή την ασχήμια αυτή ή όμορφη πλευρά μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα σε ένα κόσμο που ζητάει πολλά και δίνει λιγότερα!


ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ!!!!


ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

VLEPING THERAPY


Έχεις ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα και κουτουλάς από τη νύστα. Περπατάς στο δρόμο σχεδόν μηχανικά χωρίς καμία αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σου! Πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι το πρωινό ξύπνημα δεν είναι το forte σου αλλά δυστυχώς πρέπει να το συνηθίσεις μέχρι να πάρεις σύνταξη(αν πάρεις ποτέ). Ακολουθείς τη μυρωδιά του καφέ σαν υπνωτισμένη και φτάνεις στο πιο κοντινό μπαρ για να πάρεις τη «δόση» σου  και να επανέρθουν τα βλέφαρα στη ορθάνοιχτη θέση. Μετά την πρώτη γουλιά αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι γίνεται γύρω σου, μετά τη δεύτερη διακρίνεις και τον πολύ ενδιαφέροντα σερβιτόρο, μετά την Τρίτη γουλιά προσπαθείς απλά να τον παραβλέψεις. Σκύβεις το κεφάλι, χαμηλώνεις το βλέμμα, κοιτάς έξω από το παράθυρο αλλά όχι τον σερβιτόρο. Έπειτα το βλέμμα πέφτει τυχαία πάνω του κι εσύ δεν μπορείς να κρύψεις τις αστραπές από τα μάτια σου! Ποιο είναι το πρόβλημα? Είσαι in a relationship… Φεύγεις από το μπαρ, καφέ ή οτιδήποτε τελοσπάντων είναι αυτό που βρίσκεσαι, στέλνεις μια γλυκιά και ενοχική καλημέρα στο αγόρι σου και ξεχνάς μια για πάντα το σερβιτόρο αλλά και το καφέ…το οποίο βέβαια προτείνεις σε όλες τις αδέσμευτες φίλες σου!

           Δεν είσαι “ελεύθερη” ε και? Το ότι είσαι σε μια σχέση δεν καταργεί βέβαια, την αίσθηση της όρασης! Κοιτάζοντας γύρω σου θα παρατηρήσεις ότι κυκλοφορούν «πάμπολλοι» όμορφοι άνθρωποι και θέλοντας ή μη το μάτι σου θα πέσει εντελώς αυθόρμητα πάνω τους. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στους άνδρες που είναι όντα που λειτουργούν κυρίως οπτικά αλλά και με τις γυναίκες. Είπαμε  ματάκια είναι αυτά και βλέπουν.

Οι άνδρες θεωρούν  το να κοιτάξουν μια όμορφη κοπέλα ως κάτι το τελείως φυσιολογικό, ασχέτως αν βρίσκονται σε σχέση . Και για να λέμε την αλήθεια δεν έχουν και άδικο αρκεί να μην ξεπεράσουν τα όρια. Όσο ακολουθούν τον κανόνα «Μην αγγίζετε» δεν υπάρχει κανένας λόγος υστερίας(stay cool κορίτσια!) Άσε που συνήθως θα σου το πει κιόλας, χωρίς καμία ντροπή ή ενοχή, γιατί ότι και να είδε γύρω του δεν κράτησε το βλέμμα του περισσότερο από 10 δεύτερα ενώ εσένα μπορεί να σε χαζεύει ώρες ατελείωτες. (ο χρόνος είναι σχετικός, φυσικά, και πάντα στην υπερβολή του, βοηθάει ώστε να μειωθούν οι εντάσεις του καβγά που έπεται της αποκάλυψης).

Οι γυναίκες πάλι λειτουργούν πιο ενοχικά σε μια τέτοια κατάσταση. Ακόμα και αν πρόκειται για μια απλή ματιά σε έναν τυχαίο μεν αλλά αξιοπρόσεκτο περαστικό. Δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ στο αγόρι της ότι είδε ένα φοβερό κομμάτι στο δρόμο δίπλα στη στάση του λεωφορείου ή στο καφέ μετά τη δουλειά! Εκτός αυτού πως θα απαγορέψουν κάτι που και οι ίδιες κάνουν και το παραδέχονται ε? οπότε προτιμούν να σιωπούν, να κρατούν το μικρό ένοχο μυστικό για τον εαυτό τους και να μπορούν και vleping therapy να κάνουν, έτσι για να πιστέψουν ότι τελικά δεν είναι τόσο προσκολλημένες στο αγόρι τους, αλλά ταυτόχρονα και μούτρα να κρατήσουν στο κατακαημένο που τόλμησε να στρέψει το βλέμμα του στη κοπέλια απέναντι με τα πλούσια προσόντα.

Άλλωστε αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά» είναι απλά ένας μύθος, μια έκφραση για να ξεκινήσεις την ιστορία σας με ενδιαφέροντα τρόπο όταν οι  λοιποί γύρω σου ρωτάνε «και πως γνωριστήκατε;». Σπάνια συμβαίνει να πέσει το βλέμμα του ενός πάνω στον άλλο την ίδια ακριβώς  πρώτη στιγμή. Ο έρωτας έρχεται μετά το πρώτο… δεύτερο…τρίτο ραντεβού … η εμπιστοσύνη δε,  πολύ πιο μετά…

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ


Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΤΟ ΧΑΟΣ


Ζούμε μέσα στην απόλυτη αταξία. Είναι λες και βρισκόμαστε σε ένα πολύ βρώμικο σπίτι, σαν αυτά που δείχνουν σε μια εκπομπή με τις δύο ξανθές κυρίες που καθαρίζουν τους ανοικοκύρευτους του Λονδίνου. Βρωμιά παντού, χαλασμένα τρόφιμα στο ψυγείο που έχουν μουχλιάσει, ρούχα άπλυτα πεταμένα από εδώ και από εκεί, οι αράχνες κάνουν βόλτες μαζί με τα υπόλοιπα ζιζάνια και η σκόνη έχει γίνει μόνιμη συγκάτοικος. Και εμείς τι κάνουμε; Έχουμε στείλει αίτηση στην εκπομπή και περιμένουμε να έρθουν να καθαρίσουν τα χάλια μας, για να τα ξαναβρωμίσουμε όλα από την αρχή!


Χάος στην οικονομία, στη παιδεία, στον πολιτισμό παντού! Τα ταμεία είναι άδεια, τα σχολεία υπό κατάληψη και τα μάρμαρα του Παρθενώνα έχουν ξεχαστεί γιατί τώρα κοντεύουμε να τον πουλήσουμε ολόκληρο. Κάθε πέρσι και καλύτερα! Μα που πάμε; Όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου. Γίνονται η μια λάθος κίνηση μετά την άλλη και ίσως δεν φταίνε μόνο αυτοί που κυβερνούν το καράβι που λέγεται Ελλάδα αλλά όλοι μας, γιατί όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αυτοί που τρώνε, αυτοί που κάνουν λαμογιές, αυτοί που αγανακτούν για τους λάθος λόγους, αυτοί που είναι αδιάφοροι, αυτοί που αγνοούν την κατάσταση, όλοι! Ο καθένας μας βάζουμε το λιθαράκι για ένα χειρότερο αύριο.


Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν υπάρχει σωτηρία, δεν έχω την απάντηση ακόμα μα ξέρω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα. Αν ο Έλληνας έπαυε να κοιτάει πίσω στο ένδοξο παρελθόν του με τους προγόνους του που έγραψαν ιστορία, που δημιούργησαν την έννοια του πολιτισμού και έχτισαν τον Παρθενώνα που ίσως σύντομα αναγκαστούμε να πουλήσουμε όσο όσο, αν κοιτούσε λίγο μπροστά, αν νοιαζόταν λίγο για το κοινό καλό και όχι που θα βολέψει τον πισινούλι του, αν ήμασταν περισσότερο δουλευταράδες και λιγότερο ψευτουπερήφανοι. Αν ξαναγινόμασταν αυτοί οι ένδοξοι Έλληνες, που μιλούσαν για μας από τα πέρατα του κόσμου και όχι οι φτωχοί ζητιάνοι που περιμένουν έναν πλούσιο πατρώνο να τους σώσει. Μα που πήγε η αξιοπρέπεια μας, οι αξίες μας αν είχαμε ποτέ τελικά;


Δεν αρκεί να είμαστε αγανακτισμένοι, δεν ωφελεί να βγαίνουμε στους  δρόμους και να φωνάζουμε, είναι χάσιμο χρόνου. Σαν το κογιότ του road  runner βάζουμε παγίδες και πέφτουμε οι ίδιοι μέσα. Δεν αρκεί να κατηγορούμε αυτούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Κάνε κάτι εσύ καλύτερα προτού τους κατηγορήσεις για να έχεις αποδείξεις ότι εσύ είσαι πιο άξιος, ότι μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα. Οι άχρηστοι άλλωστε δεν μπήκαν μόνοι τους στη θέση τους, εμείς τους βάλαμε με άκρως δημοκρατικές διαδικασίες, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Δημοκρατία δεν έχουμε άλλωστε;


Ζούμε σε ένα κόσμο της διαφθοράς. Όλα έχουν γίνει ένα πολιτικό παιχνίδι με τους ίδιους γνωστούς παίχτες και την ίδια γνωστή κατάληξη, ΡΟΥΑ ΜΑΤ  και το παιχνίδι λήγει άδοξα με τον βασιλιά εξορισμένο και το έδαφος πλήρως κατακτημένο. Από πολιτισμένοι άνθρωποι γινόμαστε άγρια θηρία χάρις σε αυτόν τον πολιτισμό. Τρωγόμαστε μεταξύ μας και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο που τον κάναμε ζούγκλα. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο Ταρζάν είναι πιο ευτυχισμένος από εμάς!


Ωστόσο δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας, μια αναποδιά και πέφτουμε στη μιζέρια και στην απελπισία. Όπως όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους έτσι και το αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί. Όλο και με κάποια βαριοπούλα θα μπορέσουμε να το γκρεμίσουμε αρκεί να βάλουμε ΟΛΟΙ ένα χεράκι! (Και όχι στις τσέπες μας φυσικά…)


ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

S.O.S


Μία παροιμία λέει δάσκαλε που δίδασκες. Όλοι κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε αυτή την αστεία θέση του συμβουλάτορα γιατί κάποιος φίλος ή φίλη βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (SOS έχω πρόβλημα με τη σχέση μου!)

Οι σχέσεις είναι  σαν τον δρόμο μετ εμποδίων! Μετά το σήμα έναρξης συναντάς το ένα εμπόδιο μετά το άλλο για να φτάσεις στο τέρμα, όμως, πρέπει να καταφέρεις να περάσεις όλα αυτά τα εμπόδια και αυτό θέλει θέληση, προπόνηση  και κούραση!

Δεν πρόκειται για θεωρεία αλλά για την σκληρή πραγματικότητα. Καμιά σχέση δεν είναι τέλεια πράγμα που αντιλαμβάνεσαι μετά τους πρώτους μήνες μέλιτος, όπου  και οι δύο κρύβουν τα ψεγάδια τους! Με τον καιρό όλα αλλάζουν! Τα γούτσου γούτσου μειώνονται, ο ρομαντισμός περνά σε περίοδο εκπτώσεων , τα ελαττώματα βγαίνουν στη φόρα, έρχεται η πρώτη κρίση και η σχέση περνά σε ένα πιο ουσιαστικό  στάδιο.

Τότε βγαίνει η ζυγαριά για τις πρώτες μετρήσεις. Τι αντέχεις και πόσο το αντέχεις; Αν η ζυγαριά γύρει προς τη θετική του πλευρά τότε είστε σε καλό δρόμο και περνάτε το πρώτο εμπόδιο, αν η ζυγαριά ισοσταθμίσει τότε δίνεται ακόμα μια ευκαιρία και η σχέση περνά σε ένα δοκιμαστικό στάδιο και αν η ζυγαριά γύρει προς τα ψεγάδια τότε η σχέση  έχει τελειώσει πριν χάσετε άσκοπα τον χρόνο σας…και οι δύο! Αρκεί πάντα οι ζυγαριές σας να συμπίπτουν!

Ο χρόνος περνά και εσύ δεν σταματάς να ζυγίζεις και πότε περνάς το εμπόδιο πότε όχι, το ρίχνεις κάτω, το προσπερνάς, παίρνεις ποινή αλλά συνεχίζεις στηρίζοντας τις ελπίδες σου στην σκληρή προπόνηση που έχεις κάνει. Προσπαθείς να αποφύγεις λάθη που έκανες στο παρελθόν αλλά πάντα ανακαλύπτεις ότι ξεφυτρώνουν καινούρια για να κάνεις, να πάθεις και να μάθεις. Αυτό όμως δεν πρέπει να σε πτοεί, αντίθετα πρέπει να γίνεται ένα έναυσμα για να συνεχίσεις. Αρκεί να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη χιλιάδες φορές…τότε παύει να είναι λάθος και γίνεται βλακεία!

 Κι αλήθεια έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσοι συνδυασμοί ανθρώπων υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο; Πλέον κάθε ένας από εμάς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του διαλέγει έναν αριθμό συντρόφων, άλλοι περισσότερους και άλλοι λιγότερους, άλλοι είναι πετυχημένοι και άλλοι πλήρης καταστροφή. Όλοι βεβαίως, ψάχνουμε το μυστικό της εύρεσης του μίστερ ή μίσις πέρφεκτ αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η συνταγή δεν υπάρχει(ούτε και ο μίστερ/ μισις πέρφεκτ βέβαια) κι όποιος σου πει πως την ξέρει λυπάμαι πολύ αλλά νομίζω ότι έχεις πέσει  θύμα απίστευτης παραπλάνησης!

 Η μοναδική συνταγή  για μια σχέση με σωστές βάσεις είναι  η ειλικρίνεια! Πες την αλήθεια για όσα νιώθεις ή δεν νιώθεις, για όσα σου αρέσουν ή δε σου αρέσουν, για όσα θέλεις και όσα δεν θέλεις. Μην φοβηθείς μήπως είναι νωρίς ή αργά, ο χρόνος είναι  εξίσου πολύτιμος  για να τον σπαταλάς μετρώντας τον γι αυτό αξιοποίησε τον σωστά αφήνοντας την καρδιά σου να σου πει πότε πρέπει να βιαστείς και πότε να περιμένεις. Η αλήθεια μπορεί να είναι σκληρή και μπορεί να μην την δεχόμαστε, ανεχόμαστε, ξεστομίζουμε ή ακούμε εύκολα αλλά είναι  η ουσία! Αυτή και μόνο αυτή, μπορεί να μας δώσει τις απαντήσεις που ζητάμε, να μας δώσει τα σημάδια για το πότε η σχέση μας βαδίζει καλώς ή πάει κατά δ*****υ!

Αυτά πάνω κάτω είπα και στη φίλη μου που μου ζήτησε ΒΟΗΘΕΙΑ ελπίζοντας πως κάποιες από τις “αμπελοφιλοσοφίες” μου θα της έδιναν τις απαντήσεις που χρειαζόταν ή έστω θα βελτίωναν την κατάσταση της. Όλα φυσικά γίνονται πολύ διαφορετικά στην πράξη…όταν μπαίνεις στη διαδικασία να μιλήσεις με τον σύντροφο σου για όσα νιώθεις, για όσα δεν νιώθεις και για όσα θέλεις και δεν θέλεις. Ο διάλογος είναι πιο αυθόρμητος τα όρια εύκολα να ξεπεραστούν και η κατάληξη αβέβαιη…αλλά πάντα αξίζει μια προσπάθεια!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΚΥΚΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ



Έχεις παρατηρήσει ποτέ τα νερά; Μια ήρεμη λίμνη μέσα στην οποία ρίχνεις μια πέτρα και τότε σχηματίζονται κύκλοι που διαδέχονται ο ένας τον άλλο, και καθώς χάνεται ένας εμφανίζεται λίγο πιο μέσα ένας καινούριος και ο παλιός χάνεται, γίνεται ένα με την επιφάνεια της λίμνης. Έτσι είναι και η ζωή, γεμάτη από κύκλους. Άλλοι κλείνουν και άλλοι ανοίγουν.


Κι άλλοι κύκλοι είναι μεγάλοι και άλλοι μικροί και σύντομοι, όλοι όμως κάποια στιγμή θα  κλείσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι ποτέ εύκολο και ποτέ χωρίς συνέπειες είτε πρόκειται για συναισθηματικές είτε για υλικές. Η απώλεια είναι δεδομένη.


Και ίσως κάποιες φορές πρέπει να κλείσεις εσύ τους κύκλους πριν φθαρούν αρκετά και σε φθείρουν και σένα μαζί. Είναι όπως ένα φρούτο, στην αρχή είναι άγουρο και ξινό κι εσύ με υπομονή και φροντίδα περιμένεις να ωριμάσει. Σιγά σιγά ωριμάζει και φτάνει στην ακμή του. Μετά, λίγο λίγο παρακμάζει και σαπίζει. Και τότε πρέπει να το  πετάξεις πριν η μούχλα του σε βρωμίσει. Με τον καιρό στη θέση του έρχεται  ένας καινούριος καρπός εξίσου καλός με τον προηγούμενο, ίσως και καλύτερος, πιο γερός που θα κρατήσει περισσότερο γιατί ανήκει σε καλύτερη σοδιά.


Ας επανέλθουμε στους κύκλους όμως. Σημασία ωστόσο, δεν έχει ποιοι κύκλοι κλείνουν ή ανοίγουν αλλά τι σημάδια αφήνουν. Αν αφήνουν δηλαδή, κι αν αυτά τα σημάδια είναι γεμάτα από όμορφες στιγμές ή κρύβουν περισσότερη θλίψη.


Αν συμβαίνει το πρώτο, άφησε στον κύκλο μια χαραμάδα μήπως και δεν κλείσει εντελώς. Αν πάλι ισχύει το δεύτερο φρόντισε να τον κλειδώσεις με λουκέτο και μην τον αγγίξεις ποτέ ξανά, αυτοί οι κύκλοι πρέπει να μένουν για πάντα κλειστοί. Ότι και να συμβεί όμως εσύ να κάνεις φόκους στους κύκλους που ανοίγουν, γιατί αυτόι είναι που θα σε σπρώξουν ένα βήμα πιο πέρα.

Κι αν δεν ξέρεις από κύκλους, τότε άσε τη ζωή να σου μάθει…

Αφιερωμένο σε όλα τα καινούρια που έρχονται και σε ότι παλιό έφυγε, φεύγει ή θα φύγει. Κυρίως, όμως, αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους κύκλους που δεν κλέινουν ποτέ!

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ



Για εννιά ολόκληρους μήνες σε κουβαλούσε στην κοιλίτσα της, σε τάιζε από το στόμα της, σε χάιδευε και σου μιλούσε για τον κόσμο πριν καν τον γνωρίσεις. Εσύ από την άλλη την πάχυνες κατά 15 ολόκληρα κιλά, την κλωτσούσες που και που, τις προκαλούσες πρωινές αδιαθεσίες. Ταυτόχρονα της χάρισες την πιο όμορφη μέρα στη ζωή της όταν έριξες το πρώτο σου δάκρυ ουρλιάζοντας χαριτωμένα, όταν άνοιξες για πρώτη φορά τα μάτια σου, όταν έκανες το πρώτο σου βήμα και όταν είπες την πρώτη σου λέξη!

Την έστειλες στον άλλο κόσμο όταν έκανες την πρώτη σου σκανταλιά και βρέθηκες στο νοσοκομείο με 4 ράμματα και έγινε έξαλλη όταν έσπασες το πανάκριβο κρυστάλλινο βάζο που είχε στο τραπεζάκι δίπλα από την πολυθρόνα!

Όλα αυτά τα ξέχασε όμως, όταν σε καμάρωσε στην γιορτή του νηπιαγωγείου να απαγγέλεις το πρώτο σου ποίημα ψευδίζοντας και αυτή να δακρύζει διακριτικά γεμάτη περηφάνια!

Λίγο αργότερα ξενυχτούσε πάνω από το κεφάλι σου για να μάθεις να γράφεις σωστά την αντιγραφή σου, να μην κάνεις λάθη στην ορθογραφία σου, να αποστηθίσεις την ιστορία και να ξέρεις να μετράς μέχρι το άπειρο, να κάνεις προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και να παίζεις την προπαίδεια στα δάχτυλα!

Σε πήγε στο πρώτο σου πάρτι και στα επόμενα δεν την άφηνες να σε πλησιάσει μήπως και σε ντροπιάσει μπροστά στους φίλους σου!

Της μίλησες για τον πρώτο σου έρωτα και σε κάλυψε στο πρώτο σου ραντεβού για να μην φρικάρει ο μπαμπάς ή σου έδωσε το πρώτο σου προφυλακτικό για να μην σε τυλίξει ήη πρώτη καπάτσα που θα θελήσει να σε πάρει από την αγκαλιά της!

Σου έκανε πολύωρα κηρύγματα για τα πεταμένα σε όλο το δωμάτιο ρούχα σου,  για τη στοίβα άπλυτα πιάτα που πάντα περιμένουν αυτή, για το πότε επιτέλους θα σοβαρευτείς και θα σκεφτείς τι θέλεις να  κάνεις στη ζωή σου! Πέρασε αμέτρητες ώρες να σε φαντασιώνεται πότε γιατρό, πότε δικηγόρο, πότε να παίρνεις Νόμπελ και συχνά μοιραζόταν τις βλέψεις της αυτές με λίγο «τουπέ» στις φίλες της!

Γνώρισε την πρώτη σας σχέση και σε παρηγόρησε στον πρώτο σου χωρισμό…μάλιστα αυτή στεναχωρήθηκε πιο πολύ από εσάς αν θέλετε να μάθετε!

Κοίταξε με μισό μάτι  τον άνθρωπο που σας έκλεψε από τις φτερούγες της, του έκανε τη ζωή πατίνι και έδωσε την ευχή της αφού πρώτα σιγουρεύτηκε ότι θα σας κάνει ευτυχισμένο.

Σήμερα γιορτάζει αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, ο τόσο ξεχωριστός, το θαύμα που σου έδωσε ζωή και ότι άλλο είχε! Ένας άνθρωπος τόσο μοναδικός για τον καθένα από εμάς και ταυτόχρονα τόσο κοινό και διαχρονικό που όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί και οι εποχές αυτός παραμένει το ίδιο σύγχρονος και το ίδιο παραδοσιακός! Μια όμορφη εικόνα που δεν γνωρίζει εθνικότητα, χρώμα και φυλή αλλά παραμένει το ίδιο τρυφερή σε όλες της τις μορφές.

Σήμερα γιορτάζουν οι Μανούλες, σήμερα γιορτάζει η μαμά σου και το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις ,να την ευχαριστήσεις και να της πεις δυνατά:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ!




Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ…

Υπάρχουν μέρες που έχεις νιώσει τις μετοχές σου να πέφτουν. Τα αισθηματικά , τα επαγγελματικά και τα οικονομικά να βρίσκονται σε μια τόσο χλιαρή κατάσταση που αν ήσουν χρηματιστής σίγουρα δεν θα σε αγόραζες! Θες οι κακές πλανητικές όψεις, θες οι λάθος χειρισμοί που έκανες χθες, θες η χαμηλή αυτοπεποίθηση…όλα μοιάζουν να είναι εναντίων σου! Τι κάνεις σε αυτή τη περίπτωση? Προσπαθείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, ελπίζοντας ότι αύριο θα δεις πιο αισιόδοξους οιωνούς, ίσως συμβεί ένα θαύμα και η αξία σου επανέλθει και πάλι στα υψηλά επίπεδα που ήταν κάποτε…Μπορείς από την άλλη να ξεσπάσεις για να διώξεις όλο αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι σε πνίγει, αυτό που καμιά φορά αναρωτιέσαι αν είναι πραγματικά ένα τερατάκι που φράζει την αναπνοή σου και κατασκηνώνει εκεί κάτω από το στομάχι σαν κόμπος, σαν εμπόδιο…ότι κι αν είναι.
Σημασία έχει να μην το βάζεις κάτω τελικά. Όλα γίνονται στην ώρα τους, αρκεί να μην απογοητεύεσαι…
Χαμογέλα, πες δεν πειράζει και συνέχισε να προσπαθείς. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

EAT- PRAY-LOVE


Η εβδομάδα των παθών μόλις έφτασε στο τέλος της. Έληξε με την Ανάσταση, του Χριστού, την Ανάσταση του καθενός μας και την ανάσταση του καημένου του αμνού στο στομαχάκι μου που με εκδικείται για το ξεκοκάλισμα που υπέστη στο πασχαλινό τραπέζι!

Πέρασε μια ακόμα μεγάλη εβδομάδα δήθεν λύτρωσης και κάθαρσης. Ακολουθώντας και φέτος τα έθιμα μας, θυμήθηκα μια ταινία που είδα πρόσφατα με την Τζούλια Ρόμπερτς, ΕΑΤ PRAY LOVE. Η πρωταγωνίστρια ανακάλυψε ότι ήταν εγκλωβισμένη σε μια ζωή που δεν την ικανοποιούσε. Ένας γάμος που την έπνιγε, μια δήθεν ζωή, λάθος επιλογές. Ένα πρωινό λοιπόν, μάζεψε τα μπογαλάκια της και ξεκίνησε ένα ταξίδι που θα έδινε λύσεις στα προβλήματα της. Η Ιταλία της έδωσε τα παραπανήσια κιλά που της είχαν στερήσει οι ανορεκτικές δίαιτες, στην Ινδία έμαθε ότι τα πάντα στη ζωή χρειάζονται πίστη και προσευχή και κατέληξε να ερωτευτεί τον λατρεμένο Χαβιέ Μπαρδεμ!

Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ. Εγκλωβισμένη ! Αυτή ήταν η ευκαιρία να διώξω το κλουβί μου. Νηστεία,κατάνηξη, προσευχή και αγάπη. Αναρωτιόμουν αν θα με βοηθούσαν αυτές οι άγιες μέρες, αν θα με οδηγούσαν στην δική μου ανάσταση. Δεν έχασα καιρό. Τη Μ. Δευτέρα άρχισα τις στερήσεις. Σοκολάτες, κρέας και γαλακτοκομικά , τα οποία φλέρταρα μόνο στις βιτρίνες, θα πρόσφεραν την κάθαρση στο στομάχι μου. Έπειτα προσευχήθηκα στο θεό να με συγχωρέσει για την αδυναμία μου να αρνηθώ το λαχταριστό κουλουράκι με τη γέμιση σοκολάτας, που συνόδευε τον καφέ μου, παρότι η απάντηση της σερβιτόρας στην ερώτηση αν το κουλουράκι ήταν νηστήσιμο ήταν ένα απολύτως ξεκάθαρο ΟΧΙ, σκέτος πειρασμός που θα απαξιούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες εφόσον θα είχα την δυνατότητα να καταβροχθίσω μια ωραιότατη σοκολατίνα. Πήγα και στην εκκλησία, σκέφτηκα ότι δεν είναι κακό να είμαι που και που καλή χριστιανή αλλά συγχύστηκα με τον παπά που ζητούσε να δώσω την αγάπη μου και τα λεφτά μου αισθήματα στο παγκάρι της εκκλησίας καθώς επίσης και με τις θεούσες της ενορίας οι οποίες αφού έκαναν τον σταυρό τους με μεγάλες, αργές και επιδεικτικές κινήσεις και τη μια μετάνοια μετά την άλλη, ώστε όλοι να θαυμάσουν την αφοσίωση τους στον Θεό, στην συνέχεια ξεχνούσαν τους χριστιανικούς τους τρόπους και τους αντικαθιστούσαν με αγένεια, κατάρες και κατινίστικα ψιθυρίσματα. Κάπως έτσι η προσευχή μου γινόταν άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στη θεϊκή κάθαρση.

Έπειτα σκέφτηκα τον άλλο δρόμο. Αγάπη! Μα ναι …αγάπα τον πλησίον σου! Αυτό ήταν! Ξέχασα τον θυμό μου και άρχισα να συγχωρώ και να αγαπώ! Ξέχασα κάτι διαφωνίες που είχα με κάποια συγγενικά μου πρόσωπα, έριξα λίγο νερό στο κρασί μου και έκανα τα στραβά μάτια σε συμπεριφορές που με ενοχλούσαν. Ναι, για μια στιγμή έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος. Προσπάθησα τουλάχιστον! Ειλικρινά προσπάθησα!

Αλλά όλα αυτά έληξαν σήμερα! Άδοξα! Μετά την νηστεία ακολούθησε ένα τραπέζι γεμάτο κρέας, τυρί και μια τούρτα σοκολατίνα με φράουλες, ξαναθυμήθηκα τις παλιές μου διενέξεις, έπαψα να προσεύχομαι και συνέχισα τη ζωή μου από εκεί που την σταμάτησα. Ο Χριστός Ανέστη αλλά μαζί με αυτόν Ανέστη και ο παλιός καλός μου εαυτός. Ίσως του χρόνου προσπαθήσω ξανά και ίσως δω το θαύμα τελικά εγώ κι όλοι εσείς που δεν το είδατε ακόμη!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ααα και ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

IT IS A MAN’S WORLD

Το να είσαι γυναίκα τον 21ο αιώνα δεν είναι ιδιαιτέρως  εύκολο. Κάποτε ήμασταν κυράδες στα σπίτια μας, αρχόντισσες στις κουζίνες μας, μανάδες και σύζυγοι. Μετά ξυπνήσαμε και θέλαμε να βγούμε από τους τέσσερις τοίχους που μας πνίγανε, για να πνιγούμε στον ανδροκρατούμενο ωκεανό που λέγεται «ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΣ». Βγήκαμε στους δρόμους, κάψαμε τα σουτιέν μας (δαντελένια και μη), μπήκαμε στα πανεπιστήμια, αποκτήσαμε το δικαίωμα της ψήφου (εδώ γελάμε), βγάλαμε δικά μας χρήματα  και τελικά φτάσαμε στην υποτιθέμενη ισότητα για την οποία παλεύαμε  με νύχια και με δόντια.
Λίγο αργότερα συνειδητοποιήσαμε πως το μόνο που καταφέραμε είναι να γεμίσουμε όλο το 24ωρο μας χωρίς να έχουμε ούτε ένα διάλειμμα, ένα ρεπό. Από πού να πρωτοπάρεις ρεπό, από τη δουλειά, από το σπίτι, από σύζυγος ή από μάνα; Αφού είδαμε κι απόδαμε,  αποφασίσαμε ότι μόνο ισότητα δεν πετύχαμε κι έτσι αλλάξαμε τα πλάνα των αγώνων μας. Πάψαμε να ζητούμε παραπάνω δικαιώματα και αρχίσαμε τις απαιτήσεις. Αφού η γυναίκα και ο άνδρας έχουν τα ίδια δικαιώματα τώρα πρέπει να έχουν και τις ίδιες υποχρεώσεις. Εντάξει δεν χρειάζεται να θηλάσουν και το μωρό, αλλά ένα πιάτο μπορούν να το πλύνουν βρε  αδερφέ! Τελικά πήραμε στα χέρια μαχαίρια και ψαλίδια και αρχίσαμε σιγά σιγά τις περικοπές.
Μια φορά την εβδομάδα πλύσιμο πιάτων, μείον ένας πόντος για τον κύριο Σωτήρη, άπλωμα ρούχων άλλος ένας πόντος μείον, μπάνιο το παιδί,  one point. Και όσο πήγαινε αυτό εξελισσόταν έξω από το σπίτι. Φλερτ στον κούκλο απέναντι (γιατί να περιμένεις να έρθει αυτός πρώτα… βουρ  στο στόχο), κέρασμα στο πρώτο ραντεβού, δικαίωμα στο κέρατο, το πάνω χέρι στο σεξ κτλ κτλ Σιγά σιγά, πόντο –πόντο εμείς ευνουχίζαμε και αυτοί άρχισαν να ψάχνουν μέσα στα παντελόνια τους να βρουν τον ανδρισμό τους.
Τώρα, λοιπόν κυρία μου τι ψάχνεις να βρεις; Αυτό που τόσο ελαφρά τη καρδία  έκοψες; Πάει, πέταξε το πουλάκι! Τώρα κράτα τα στο χέρι τοποθέτησε τα μέσα στο δικό σου παντελόνι και κυβέρνα τον κόσμο που πήγες να κατακτήσεις. Ο κόσμος είναι  γένους αρσενικού. Μα καλά που είχες το μυαλό σου και δεν πρόσεξες ολόκληρο  άρθρο «Ο» μπροστά; Τυχαία νομίζεις ότι σε έσερνε ο CAVEMAN από το μαλλί στη σπηλιά; Αφού σου άρεσε, παρά την γκρίνια σου, παραδέξου το. Τώρα που εσύ τον σέρνεις από τη μύτη γιατί σου κακοφαίνεται;
Οι άνδρες δεν είναι τόσο χαζά πλάσματα, όπως θέλουμε οι γυναίκες να πιστεύουμε, απλώς εμείς παραείμαστε πονηρές και τώρα πληρώνουμε την πονηριά που κάποτε επιδείξαμε. Ισότητα σημαίνει ίσες ευκαιρίες όχι όμως και ίδιες ικανότητες. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή έχει το ρόλο του γι΄ αυτό άλλωστε υπάρχουν δύο φύλα. Τώρα χάσαμε τις ισορροπίες μας με αποτέλεσμα τίποτα να μην μας ικανοποιεί, να μην μπορούμε  να συμβιώσουμε όλοι μαζί αρμονικά, να μην μπορούμε να κάνουμε σχέσεις, να μην μπορούμε να κατανοούμε και να μην μπορούμε να μοιραζόμαστε, να μην μπορούμε να συμπληρώσουμε ο ένας τον άλλον αλλά αντίθετα προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να μην ταιριάζουν τα κομμάτια του παζλ!
 Δεν λέω να ξαναμπούν οι γυναίκες στις κουζίνες, ούτε να αρπάξουν οι άνδρες τα ρόπαλα, αλλά να πάρει ο καθένας αυτό που του ανήκει. Ο ένας την πυγμή του και η άλλη την θηλυκότητα της μήπως έτσι  επιστρέψουμε και πάλι στον αναγεννησιακό ρομαντισμό που τα συναισθήματα ξεχείλιζαν, ο έρωτας ήταν πηγή έμπνευσης και οι άνθρωποι ήξεραν να αγαπιούνται μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος.
ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ  

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ Ν’ ΑΚΟΥΣ…

Εύκολα χάνεις το παιχνίδι όταν ξεχνάς τους κανόνες. Συχνά παίζουμε αυθόρμητα γιατί οι θεωρίες είναι βαρετές. Αν χάσουμε μπορεί να νευριάζουμε στην αρχή γιατί δεν μας αρέσει η αποτυχία, αλλά σύντομα το ξεπερνάμε γιατί πάντα ακολουθούν κι άλλες παρτίδες. Αυτή είναι μια αισιόδοξη θεωρία με την οποία συνήθως παρηγορούμε τις δακρύβρεχτες βραδιές μαζί με ένα ποτηράκι κρασί (ή ουίσκι για τους γερούς πότες) και καψουροτράγουδα (όλοι έχουμε ένα CD με δαύτα για τις δύσκολες ώρες).

Μια άλλη γυναικεία θεωρία λέει: Οι άνδρες είναι σαν το shopping. Υπάρχουν άπειρα μαγαζιά για να ψωνίσεις και άπειρα ρούχα για να αγοράσεις. Η βιτρίνα είναι πάντα ένας τρόπος να ερωτευτείς ένα ρούχο αλλά αν δεν το δοκιμάσεις δεν θα μάθεις ποτέ αν σου ταιριάζει πραγματικά. Έτσι και οι άνδρες. Με μια πρώτη ματιά μπορεί να φαίνονται τέλειοι αλλά καλύτερα πριν ξοδέψεις το μηνιάτικο σου, να κάνεις μια δοκιμή.

Από την άλλη οι άνδρες θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο:

Οι γυναίκες είναι όπως το ποδόσφαιρο. Προτιμούν να παίζουν στο δικό τους γήπεδο για να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Πρέπει να παίξεις έξυπνα μαζί τους και για να κερδίσεις πρέπει να είσαι άξιος παίχτης. Για να βάλεις γκολ πρέπει να αποφύγεις τα φάουλ, διαφορετικά η κόκκινη κάρτα είναι αναπόφευκτη…και ένας καλός παίχτης δεν ανέχεται να παρακολουθεί από τον πάγκο.

Η δική μου θεωρία είναι ότι απλά δεν υπάρχουν θεωρίες. Γιατί κάθε θεωρία μου τελικά γκρεμίστηκε στην πορεία Και ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα σταματώ να βγάζω θεωρίες μόνο και μόνο για να τις γκρεμίζω, υπάρχει μια θεωρία που δεν θα ανατραπεί ποτέ…
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΧΑΠΙ VALENTINE’S DAY

H μέρα πλησιάζει και όλοι τρέχουν να προλάβουν. Οι βιτρίνες έχουν γεμίσει μπαλόνια, καρδούλες, σέξι εσώρουχα, οι εκπομπές δεν έχουν άλλο θέμα παρά προτάσεις για δώρα και εξόδους. Δεν είναι γρίφος απλά πλησιάζει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δήθεν αγίου και προστάτη του έρωτα όχι όμως της τσέπης απ’ ότι φαίνεται.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή τη γιορτή. Από πότε ο έρωτας γιορτάζεται μία φορά το χρόνο και γιατί θα πρέπει να τον τυλίξουμε σε μια συσκευασία με πολλά ροζ και κόκκινα κορδελάκια;
Δεν θα μείνω στο κλισέ «της εμπορικής γιορτής». Βεβαίως οι ερωτευμένοι αξίζουν μία μέρα, όπως και οι παράνομοι εραστές που καθιέρωσαν την προηγουμένη του Βαλεντίνου, όπως πληροφορήθηκα από έγκυρη πρωινή εκπομπή. Κρίμα είναι και αυτοί, τόσο καιρό στα αυτοκίνητα και τα φτηνιάρικα ξενοδοχεία δεν αξίζουν οι κατατρεγμένοι μια επίσημη γιορτή; Λοιπόν, όπως έλεγα δεν θα επικεντρωθώ στο γνωστό αυτό κλισέ αλλά στις επιπτώσεις αυτής της μέρας στις σχέσεις.

Α) ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑ
Με το που μυρίζουμε Φλεβάρη δύο απορίες έχουμε 1) τι θα ντυθούμε φέτος στο καρναβάλι; Και 2) τι δώρο αγοράζεις πάλι; Να μείνεις κλασσικός και πάντα ρομαντικός αγοράζοντας λουλούδια και σοκολατάκια; Να γίνεις πιο τολμηρός αγοράζοντας προκλητικά εσώρουχα εξασφαλίζοντας έτσι ένα υπέροχο βράδυ και για τους δύο; Να γίνεις πιο τρυφερός με ένα χνουδωτό στο σχήμα καρδιάς (αν είσαι κάτω των 15 κάντο αλλιώς διάλεξε κάτι από τα παραπάνω ή τα παρακάτω), να γίνεις πιο σοβαρός με μία πρόταση γάμου (έλα μην τρομάζετε, μια ιδέα έριξα); ή μήπως να ρίξετε ένα χωρισμό έτσι για αλλαγή και πρωτοτυπία (εξακολουθεί να είναι απλώς μια ιδέα); Όλα αυτά μας οδηγούν σε πολύ σκέψη και άσκοπο χρόνο! Ο Έρωτας δεν θέλει σκέψη είναι αυθόρμητος. Γεννιέται σε ανύποπτο χρόνο και δεν γουστάρει περιορισμούς γιατί πνίγεται. Γιατί να τον πνίξουμε λοιπόν κι εμείς σε μία μέρα;

Β)ΓΡΙΝΙΑ, ΓΚΡΙΝΙΑ, ΓΚΡΙΝΙΑ
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια γυναίκα που περιμένει και δεν εννοώ στο ραντεβού ,εννοώ όταν προσδοκεί την τέλεια ερωτική μέρα. Σκέψου μια μέρα ασταμάτητης προετοιμασίας και ταλαιπωρίας με αποτριχώσεις, κομμωτήριο , βάψιμο νυχιών, να βρει τι να βάλλει, να μαγειρέψει κάτι αφροδισιακό(και δεν είναι εύκολο πιστέψτε με) για να εξασφαλίσει τις εξαιρετικές επιδόσεις του πολλά υποσχόμενου εραστή, άγχος να τα προλάβει όλα, να τα οργανώσει και να τα καταστρώσει και στο τέλος της ημέρας έρχεται ο Θανάσης, ο Γρηγόρης, ο Σταμάτης με άδεια τα χέρια, η κούραση και η βαρεμάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και με μνήμη χρυσόψαρου. Δεν το συζητώ χάλια μαύρα. Προσωπικά δεν θα ήθελα να βρεθώ σε κανενός τη θέση.

Γ) ΚΛΑΨ' ΤΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΕ
Και αυτή η μανία που θα πρέπει να δείχνεις ερωτευμένος εκείνη τη μέρα; Να έχεις τύπου χαζό χαμόγελο και αφηρημάδα στο βλέμμα, τύπου δήθεν ερωτοχτυπημένου. Να ανταλλάσσεις τα χρόνια πολλά με κάθε ένα τυχόντα για την ξεχωριστή πλην όλα τα άλλα φυσιολογική μέρα (δεν θυμάμαι κανένας εργοδότης να καθιέρωσε μαζική άδεια για να γιορτάσει το προσωπικό του τον έρωτα). Κι αν πάλι δεν είσαι ερωτευμένος εκείνη τη μέρα μπαίνεις αυτόματα σε ένα mood κατάθλιψης να το πω; Να κόψω τις φλέβες μου τώρα να το πω; Να ανοίξω ένα λάκκο και να μπω μέσα να το πω, που δεν έχω έστω έναν περιστασιακό να περάσω αυτή τη ριμαδιασμένη μέρα να πάει στο καλό; Με υπέρμετρη υπερβολή, κάπως έτσι σκέφτεσαι ότι νιώθεις μια τέτοια μέρα…μόνος και μόνος ανάμεσα στον έρωτα που εξαπλώνεται απειλητικά για να σβήσει την επομένη και πάλι στη ρουτίνα και την καθημερινότητα.

Όχι αν πιστεύετε ότι διαβάζεται μια επικριτική άποψη για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου κάνετε λάθος! Δεν είναι κακό να γιορτάσεις αυτή την κατά τα άλλα υπέροχη ημέρα αλλά αν νομίζεις ότι τότε γιορτάζεις τον έρωτα μάλλον τελικά δεν ξέρεις τι είναι έρωτας, για να τον εγκλωβίσεις τόσο αβίαστα, εγωκεντρικά και εγκληματικά! Ο έρωτας είναι μια γιορτή που δεν έχει να κάνει με το που, το πότε, το γιατί και το πώς. Είναι σαν τα πουλιά που σήμερα θα είναι εδώ , αύριο εκεί, μεθαύριο παραπέρα, που δεν τα νοιάζουν οι χνουδωτές καρδούλες και τα ακριβά κοσμήματα αλλά αρκούνται σε ένα τρυφερό τιτίβισμα ένα φτερούγισμα και μια βόλτα πάνω από τον μενεξεδί ουρανό.

Αν γιορτάζεις αυτόν τον Έρωτα, τότε μέσα από όλη μου την καρδιά:



Happy Valentine’s Day

Eva Papoutsi





Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΑ + ΕΝΑ=ΤΡΙΑ

Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά αλλά όχι τόσο σκράπας ώστε να πιστέψω στη θεωρία ότι 1+1=3. Βεβαίως και δεν είναι έτσι αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δίπλα στους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αυτές που είναι πάντα γραμμένες με ψιλά γράμματα τα οποία ίσα ίσα   διακρίνεις ή συνήθως τα παραβλέπεις.
Επίσης ποτέ δεν συμπαθούσα τους μονούς αριθμούς (εκτός από το 7) και ιδιαίτερα το 3. Πίστευα ότι ήταν ένας πονηρός αριθμός, διαβολικός θα έλεγα. Κρύβει την απόλυτη αρμονία και ταυτόχρονα συμβολίζει το πλήθος και την πολυπλοκότητα. Και αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Πριν από μένα τα είπαν πολλοί άλλοι (βλ. Πυθαγόρας) που τα θεώρησαν φιλοσοφίες.
Και να που τώρα μετά από χιλιάδες χρόνια αναρωτιέμαι αν 1 και 1  κάνει 3. Τελικά, όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι ίσως δεν είχαν άδικο.
Από την άλλη πάλι κάποιο γνωστό άσμα ομολογεί πως «δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία» ή μήπως υπάρχει; Ιδού το ερώτημα;
Συζητώντας, παρατηρώντας και διαβάζοντας δεν μπορώ να πω πως κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα… τουλάχιστον δεν κατάφερα να βγάλω μόνο ένα και μοναδικό συμπέρασμα…ήταν αδύνατο να τα βγάλω πέρα με αυτόν τον αριθμό 3.
Συγκέντρωσα όμως, γνώμες και ιστορίες και κάπως έτσι κατέληξα στα εξής παρακάτω:
 Οι μικρές αμαρτίες (με τον όρο αμαρτία δεν αναφέρομαι σε εκείνο το θρησκευτικό όρο που μου γυρίζει το μυαλό) συνήθως συμβαίνουν όταν λέμε ότι εμείς ποτέ δεν θα τις κάνουμε και τελικά βρισκόμαστε έρμαια τους.
Παραδέχομαι ότι όλα μπορούν να συμβούν. Το θέμα είναι τι δέχεσαι να συμβεί , τι αντέχεις να συμβαίνει και τι περιμένεις να συμβεί. Η αγάπη δεν χωρίζεται στα τρία, αυτό είναι σίγουρο αλλά η ευτυχία; Είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Η αγάπη είναι κάτι που μένει, η ευτυχία κάτι που διατηρείται και τελειώνει γρήγορα. Και κάπως έτσι προκύπτουν οι περίεργες σχέσεις με τα τρία πρόσωπα που διαχωρίζονται από την αγάπη και την ευτυχία.
Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί. Η απιστία μπορεί να είναι και το τονωτικό μιας σχέσης, αρκεί να αποτελεί μυστικό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αποδέχομαι την απιστία, προς θεού είμαι φαν της μονογαμίας. Όμως, επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο, αν και πολύ θα θέλαμε να υπάρχει το τέλειο, αλλά όπως λέει κι ένας φίλος μου πρίγκιπες και άσπρα άλογα δεν υπάρχουν παρά μόνο στα παραμύθια, υπάρχουν και σχέσεις που θεωρητικά φαίνονται υπέροχες αλλά για να λειτουργήσουν πρακτικά υπάρχει ένα τρίτο πρόσωπο.  Πως λειτουργεί αυτό; Αυτή η καθόλου υγιής σχέση καταρχήν στηρίζεται στα θεμέλια της συνήθειας και της αγάπης και αναζητά το πάθος της κάπου αλλού. Και εδώ ταιριάζει η παροιμία «έτσι έχουμε και την πίτα ολάκαιρη και το σκύλο χορτάτο». Με υποσχέσεις και ψέματα όλα τα καταφέρνεις.
Κάπως έτσι θα εντρυφήσουμε σε αυτές της σχέσεις τριαδικής μορφής. Ξεκινώντας από τους συντελεστές διακρίνουμε το λύκο, το πρόβατο Α και το πρόβατο Β. Αυτά τα τρία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συμβιώσουν αλλά αν ο λύκος θέλει ένα πλούσιο γεύμα θα ταΐζει υπομονετικά και τα δύο πρόβατα για να καταφέρει να έχει ένα χορταστικό μεσημεριανό!
Αν είσαι στη θέση του λύκου μάλλον θα πρέπει να φυλάς το μαντρί σου  ή τα μαντριά σου. Μια κατσαρόλα στο κεφάλι είναι πάντα μια καλή προστασία αν και όχι αρκετή για να διατηρήσεις την σωματική σου ακεραιότητα. Μια πρόχειρη δικαιολογία είναι πάντα μια καλή λύση για να σώσεις καταστάσεις. Οι υποσχέσεις είναι must όπως επίσης φρόντισε το φεγγάρι και τα άστρα να τα χαρίζεις απλόχερα και χωρίς τσιγκουνιές και στα δύο στρατόπεδα (…πρόσεχε) εξίσου!
Αν ανήκεις στην κατηγορία πρόβατο Β διαλογής υπάρχουν δύο περιπτώσεις να ζεις στην άγνοια της επιλογής σου ή να γνωρίζεις το απαγορευμένο του πεδίου που μόλις εισήλθες.
Και αν ξέρεις την αλήθεια; Τότε εσύ το διάλεξες. Ή παίζεις το παιχνίδι ή αποχωρείς. Στην περίπτωση Α α) δεν πρέπει να έχεις προσδοκίες, το πιο πιθανό είναι να απογοητευτείς, γιατί κανείς δε ρισκάρει το ασφαλές για τον παροδικό ενθουσιασμό β) δεν κοιτάς το μέλλον γιατί δεν υπάρχει μέλλον…εκτός πια αν αποτελέσεις την εξαίρεση των περιπτώσεων, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο γ)αποδέχεσαι κάθε συνέπεια από χαρακτηρισμούς έως και φθηνές δικαιολογίες (αυτό σίγουρα).
Στην περίπτωση Β μάλλον κερδίζεις την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό σου και χάνεις την ευκαιρία μιας περιπέτειας και ενός ένοχου παρελθόντος. Τότε και επίσημα μπορείς να χαρακτηριστείς το καλό παιδί.   
Τέλος αν είσαι στη θέση πρόβατο, που βρίσκεται στο μαντρί Α τότε μακάρι να μην το μάθεις ποτέ. Αν πάλι πέσει στην αντίληψη σου, απλά σκέψου τι στάση θα πάρεις… α)θα το παίξεις η/ο πολιτισμένη/ος  απατημένη/ος  που συγχωρεί μια ατασθαλία του/της συντρόφου, β)θα εύχεσαι να  βρουν μέρος να κρυφτούν ή γ) μήπως θα γίνεις λούης χωρίς να αφήσεις στοιχεία και αιτίες για την εξαφάνιση σου(αυτά τα αφήνεις στη Νικολούλη) παρά μόνο ένα χαρτάκι που γράφει «φεύγω»; Σκέψου και πράξε ανάλογα…και τα τρία είναι άκρως κινηματογραφικά αν και το πρώτο λίγο ανιαρό. Μάλλον κάποιος σκηνοθέτης δεν θα το διάλεγε για την ταινία του (βέβαια στο “unfaithfulo Richard Gere συγχώρεσε μεν την γυναίκα του, σκότωσε δε τον εραστή της).
Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται η θεωρία ότι μπορεί 1+1=3, όχι πάντα για να μην γενικεύουμε τις εξαιρέσεις. Εγώ πάντως προτιμώ να μην πάρω θέση αλλά αν σας τύχει τι να πω…γερό στομάχι σε όποια θέση και να βρίσκεστε.
Υ.Γ. Ελπίζω το άρθρο αυτό να μην το διαβάσει κάποιος μαθηματικός μου από τα σχολικά χρόνια…αν το διαβάσει τι να πώ  « Κύριε καθηγητά ευχαριστώ για τις προσπάθειες που κάνατε να μου μάθετε μαθηματικά, μάλλον απέτυχαν αλλά για να μην τρομάξετε 1+1=2 ή και 3 εξαρτάται αν πρόκειται για τον κανόνα ή την εξαίρεση»
ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

Η οικονομική κρίση δεν είναι η μοναδική που μας έχει επηρεάσει! Διανύουμε μια περίοδο συναισθηματικής κρίσης! Δεν ξέρουμε πώς να νιώσουμε ή μήπως δεν ξέρουμε πώς να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε;

Κρυβόμαστε πίσω από πολύ όμορφα σκληρά προσωπεία! Είμαστε ανεξάρτητοι και άκρως εγωιστές. Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας με ένα τρόπο τόσο καλά συνδυασμένο με την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε! Δεν έχουμε μάθει να κοιτάμε πίσω από τις λέξεις παρά μόνο να τις ξεστομίζουμε τόσο αβίαστα χωρίς να δίνουμε νόημα και σημασία, χωρίς να δακρύζουμε και να γελάμε μέσα από την ψυχή μας! Και σιγά σιγά χάνουμε την ταυτότητα μας , το εγώ μας , το μυαλό μας και φτάνουμε σε ένα τόσο γνώριμο BLACK OUT.

Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα κενό. Όλα μοιάζουν αδιάφορα αν όχι ανούσια. Κάνουμε πράγματα που ούτε εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε! Όχι, γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Χαμένοι ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους τόσο εύκολα και απλά. Εκδιδόμαστε σε έναν κόσμο που μπορεί να μην έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω από το τίποτα και αφήνουμε το τίποτα να μας εγκλωβίσει σε μια άκαρδη πραγματικότητα!

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί φοβόμαστε να ονειρευτούμε, φοβόμαστε να αισθανθούμε, φοβόμαστε να αγαπήσουμε. Φοβόμαστε!

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα γινόταν αν άφηνες για λίγο στην άκρη τους φόβους, την απαισιοδοξία, την γκρίνια, την πλεονεξία, την απληστία και προσπαθούσες να αγαπήσεις έστω και λίγο τον εαυτό σου έτσι όπως είναι μοναδικός και τόσο όμοιος με τους υπόλοιπους…

Είσαι σαν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού μόνο που ο θησαυρός βρίσκεται μέσα σου και πρέπει να προσπαθήσεις να τον βρεις!

Ας αφήσουμε για λίγο τον περίπλοκο κόσμο των μεγάλων και ας γίνουμε για λίγο παιδιά, ας σκεφτούμε σαν παιδιά, ας ονειρευτούμε σαν παιδιά. Ίσως τότε ο κόσμος μας γίνει καλύτερος.

Αν ψάχνεις να βρεις ένα κόσμο καλύτερο κοίταξε πρώτα μέσα σου, ανακάλυψε τον εκεί και τότε ίσως καταφέρεις να φέρεις τον έξω κόσμο ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία!

Καλή χρονιά!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ