Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΧΩΡΙΣΑΤΕ, ΣΚΟΥΠΙΣΤΕ , ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ

Αφιερωμένο στους πρόσφατα χωρισμένους γενικά και απροσδιόριστα…


Η αγάπη και ο έρωτας πολλές φορές έχουν ημερομηνία λήξης. Ίσως γιατί οι δεσμοί δεν ήταν πολύ δυνατοί, ίσως πάλι γιατί εμείς δεν ήμασταν αρκετά δυνατοί για να τους κρατήσουμε. Τότε βλέπουμε πως ο κοινός δρόμος που ακολουθούμε φτάνει σε ένα αδιέξοδο, ένα μεγάλο τοίχο που δεν μας επιτρέπει να δούμε παραπέρα, μάλλον γιατί δε υπάρχει συνέχεια σε αυτή την ιστορία και ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέλος.

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Οι τελείες είναι πάντα δύσκολες αλλά τα πολλά κόμματα και ο μακροπερίοδος λόγος οδηγεί σε προτάσεις χωρίς κανένα νόημα. Το θάρρος να χωρίσεις απαιτεί πρώτα απόφαση και η απόφαση με τη σειρά της απαιτεί τη συνειδητοποίηση του τέλματος. Συνήθως το πρώτο πράγμα που επιλέγουμε να κάνουμε είναι ο αγώνας να κρατήσουμε ότι έχουμε. Αξίζει όμως να παλεύεις σε έναν χαμένο αγώνα; Αξίζει να περιμένεις να δεις τη συνέχεια της ταινίας όταν στην οθόνη προβάλλονται ήδη οι τίτλοι τέλους;

Την απάντηση θα την βρεις μέσα σου κι όταν την βρεις θα συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να πάρεις απόφαση, να βρεις το θάρρος να πεις «ΤΕΛΟΣ».

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Το αύριο ενός χωρισμού εξαρτάται καθαρά από το χθες. Πόσα έχασες χθες; Πόσο ακριβά σου κόστισε αυτός ο έρωτας που μόλις έληξες; Κι όταν λέω «κόστισε» δεν αναφέρομαι σε κανένα αριθμό τραπεζικού λογαριασμού ούτε σε ώρες, μήνες, χρόνια! Ήταν μια δυνατή αγάπη ή απλά ένας περαστικός έρωτας;

Α) ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΜΙΣΟ

Σ’ αυτή την περίπτωση το τέλος πάντα είναι δραματικό. Επιβάλει μαύρα γυαλιά για μία τουλάχιστον εβδομάδα, απαραιτήτως χαρτομάντιλα, ρούχα σε σκούρες έως μαύρες αποχρώσεις και αφαγία για τις πρώτες τρεις μέρες το λιγότερο (ε, μην πεθάνουμε της πείνας). Όλα τα παραπάνω όμως δεν αναιρούν το ότι υπάρχει αύριο. Τα πάντα σου θυμίζουν το χθες που μόλις άφησες και η ανάγκη για μια δεύτερη ευκαιρία είναι πάντα μεγάλη, τόσο μεγάλη που βρίσκεσαι συνεχώς στο ίδιο δίλλημα «να πατήσω αποστολή, να σηκώσω πρώτη το ακουστικό ή να περιμένω τηλέφωνο;». Τελικά κάνεις μια τελευταία προσπάθεια και διαλέγεις ένα από τα δύο πρώτα. Έπειτα πάλι καταλαβαίνεις ότι όλα είναι μάταια και επιστρέφεις στην δραματική σου κατάσταση. Πίσω στα δακρύβρεχτα σεντόνια σου, τα χαρτομάντιλα και τα μαύρα chic γυαλιά σου ελπίζοντας ότι ο χρόνος θα κλείσει γρήγορα τις πληγές σου.

Β) ΠΡΩΟΡΟΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ

Ενθουσιαστήκατε, πέσατε με τα μούτρα και τρέχατε με πολλά χιλιόμετρα έχοντας τα μάτια κλειστά, τυφλωμένοι από ένα εφήμερο πάθος ή μία ανάγκη. Τρακάρατε και ο θάνατος αποδείχτηκε άσχημο αποτέλεσμα της έντονης επιθυμίας σας για αδρεναλίνη. Λίγα δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά σου. Είσαι στεναχωρημένος, όμως, για τον έρωτα που πέθανε τόσο νωρίς ή μήπως για τον πληγωμένο εαυτούλη σου…; Αυτή η ιδιάζουσα περίπτωση συνήθως περνά γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερες απώλειες αφού πιάνουμε αμέσως το μάθημα που έμελλε να πάρουμε και δεν χάνουμε άλλο χρόνο. Ξεκινούμε εντατικά, ψάχνοντας τον επόμενο έρωτα που θα μας συναρπάσει και θα μας προσφέρει όλα όσα δεν κατάφερε ο τέως.

DON’T!!!

Στον πόλεμο και τον έρωτα λένε όλα επιτρέπονται! Ωστόσο στο χωρισμό δεν ισχύει το ίδιο. Είτε χώρισες είτε σε χώρισαν, το πρώτο που θα πρέπει να κάνεις είναι να μείνεις αξιοπρεπής. Οι άσκοπες παρακλήσεις στα γόνατα, η προσπάθεια να αποσπάσεις λίγη λύπηση, τα τηλεφωνήματα σε όλους τους κοινούς γνωστούς, οι παρακολουθήσεις και οι κατασκοπίες, το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρουν είναι να κερδίσεις τον τίτλο της/του «Mr-Mss Υστερικός-ης και Κολλιτσίδα», πράγμα που ίσως σου στοιχήσει στις επόμενες τυχόν σχέσεις σου.

Μια δεύτερη ευκαιρία πάντα είναι μια καλή πρώτη σκέψη αρκεί να γίνεται στα φυσιολογικά πλαίσια της συζήτησης και να υπάρχει βεβαίως η διάθεση και από τις δύο πλευρές. Στην αντίθετη περίπτωση το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πεις αντίο με το κεφάλι ψηλά. Αύριο θα είναι μια καινούρια ημέρα, η αρχή μιας καινούριας εποχής. Έτσι δεν είναι;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…

Οι σχέσεις όπως ανέφερα στην αρχή είναι σαν τους δρόμους. Άλλοτε έχουν ένα προορισμό, άλλοτε πολλούς και άγνωστους και άλλοτε πάλι καταλήγουν σε αξεπέραστα αδιέξοδα. Αντί να προσπαθείς να ξεπεράσεις τους τοίχους προτίμησε να αλλάξεις δρόμο και ίσως σε βγάλει κάπου τελικά!

ΕΥΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ